το δωράκι

H τούρτα των γενεθλίων με τα κεράκια της ακόμα αναμμένα, είναι πεταμένη μαζί με τα σκουπίδια των περαστικών της οδού Σπένσερ, στο τέρμα των σκαλοπατιών που οδηγούν στο υπόγειο.
H υγρασία της ασφάλτου καθρεφτίζει τις φωτεινές επιγραφές των γύρω μπάρ, και τα φλας του σταματημένου από ώρα αυτοκινήτου του κ. Βλασογιάννη.
- Ξέρεις Στάθη, πρέπει να με πας σπίτι τώρα, νομίζω ότι η Nανά Θα φύγει και o καράφλας Θα γκρινιάζει.
- Άστον να γκρινιάζει... έτσι κι αλλιώς σε μια, δυο μέρες φεύγω πάλι.
- Έεε... φεύγα λοιπόν τώρα να τελειώνουμε
- Κάτσε κουνελάκι μου, μη τσαντίζεσαι, ξέρεις πολύ καλά ότι το να φύγω από τη Ρόδο, και να παρατήσω γυναίκα και...
- Δε μιλάω γι' αυτό
- Ξέρω, ξέρω...
Πάμε λοιπόν, λέει η Μαίρη, με ύφος και έκφραση καθαρά πειραγμένη. Αλλιώς τά 'χε φανταστεί o Στάθης, και αλλιώς τά 'χε προγραμματίσει.
Δεν του πήγαινε να της δώσει το δώρο της μέσα στο αμάξι, έτσι ξερά.
- Ας είναι...
Με το ένα του χέρι ψάχνει στο πίσω κάθισμα: "Kοίτα μωρό μου, σου έχω φέρει και ένα δωράκι".
Δεν ξέρουμε αν είναι όνειρο, η αίσθηση του να βυθίζονται δεκάδες δοξάρια βιολιών στο σώμα σου, στα μάτια σου, στο μυαλό σου, στο στόμα σου και να σου τσακίζουν απαλά, χρωματιστά και μελωδικά τα κόκαλα, μέσα σε θέατρο με φωτισμό ζεστό και καλοχτενισμένους αλλά καθόλου αναστατωμένους ξανθούς βιολιστές που παίζουν "το πουλί τής φωτιάς", του Σταβίνσκυ.
Μετά από δύο λεπτά απόλυτης σιωπής και αναμονής, οι μπάτσοι των ειδικών αντιτρομοκρατικών δυνάμεων ξεπετάγονται από τις γωνίες και πλησιάζουν με προφυλάξεις το κατεστραμμένο από τις σφαίρες τους, αμάξι του κ. Βλασογιάννη. O αρχιμπάτσος με το αλεξίσφαιρο γιλέκο ανοίγει με τα γάντια του την πόρτα του οδηγού και χύνεται από μέσα το άμορφο και κατατρυπημένο πτώμα του Στάθη, κρατώντας στα χέρια του το δώρο της Μαίρης.
- Ομπρέλα ήταν ρε μαλάκες!
- Α... τον μαλάκα... Ρε συ, η ομπρέλα καινούργια φαίνεται, για βάλ' τηνα στην άκρη να την πάρω σπίτι.

lost bodies (1988)