"Αν τραβήξεις το καλώδιο από την πρίζα, όλα εξαφανίζονται! Πρόκειται για έναν κόσμο που είναι στην πραγματικότητα… αέρας κοπανιστός!"
Οι Lost Bodies, μετά είκοσι χρόνια στα μουσικά πράγματα, επιμένουν να παραμιλούν φωναχτά και στον έβδομο δίσκο τους Του Γιαννη Κολοβου
Λένε πως στην εποχή μας εξαφανίστηκαν οι Δον Κιχώτες κι έχουν πληθύνει οι ανεμόμυλοι… Αν δεν αντιμετωπίσεις τους Lost Bodies σαν Δον Κιχώτες δεν θα μπορέσεις να κατανοήσεις τα γκροτέσκα τραγούδια τους, το, συχνά, χοντροκομμένο τους χιούμορ και την παιγνιώδη διάθεσή τους. Πίσω όμως από τον γέλωτα, το αθηναϊκό αυτό αβάν-γκαρντ μουσικό ντουέτο, μιλάει για καθημερινές καταστάσεις έξω από τα δόντια, προσεγγίζοντας (κατ’ αναλογία πάντα) τη μέθοδο του Φρανκ Ζάππα. Με 20 χρόνια καλλιτεχνικής δημιουργίας και 7 δίσκους στην πλάτη τους, είναι ευχαριστημένοι που μπορούν ακόμα και… παραμιλούν, όπως μας λέει το ήμισυ του συγκροτήματος, ο Θάνος Κόης. Κι ας απευθύνονται στους λίγους και εκλεκτούς με το τελευταίο τους άλμπουμ που τιτλοφορείται «Οσμωση».
— Τα τραγούδια των Lost Bodies κρύβουν ένα χιούμορ… επιτηδευμένα ανώριμο: Στο «Γαϊδουροκαλόκαιρο», ένας γάιδαρος γκαρίζει πάνω από μιαν εύπεπτη καλοκαιρινή τέκνο μουσική…
— Δεν διεκδικούμε εύσημα ωριμότητας, αντιθέτως την τρέμουμε! Για μας, ο κόσμος κείτεται ανάποδα. Τα «Σκωπτικά» είναι μια συρραφή ανεκδότων που λένε οι πιτσιρικάδες μεταξύ τους - τα μαζέψαμε από το Ιντερνετ, προσπαθώντας να φτιάξουμε ένα «αποκριάτικο» τραγούδι σαν κι εκείνα που ηχογράφησε η Δόμνα Σαμίου. Η χοντροκοπιά, άλλωστε, αποτελεί τη βάση της κωμωδίας.
— Δηλαδή, «παραμιλάτε φωναχτά», όπως τραγουδάτε στο «Οχτάωρο»;
— Απαντες παραμιλούν φωναχτά! Περπατούν και μιλούν στα «μπλου-τουθ», ουρλιάζουν στην ανοιχτή ακρόαση του αμαξιού. Υπάρχει, βεβαίως, και η περίπτωση της κοπέλας που συνάντησα στο ταμείο ενός πολυκαταστήματος. Πίσω από τη φορμάικα δεν φαινόταν καρέκλα. Οταν τη ρώτησα γατί δεν είχε καρέκλα, μου είπε πως απαγορευόταν να κάθεται. Δούλευε «και 8 και 9 και 10 ώρες»! Και παραμιλούσε…
Ολοι χρεωμένοι
— Με ένα τέτοιο τραγούδι επιδιώκετε να κάνετε τον κόσμο να συνειδητοποιηθεί περί των εργασιακών;
— Δεν του λέμε κάτι που δεν γνωρίζει. Ο μέσος Ελληνας βρίσκεται χρεωμένος ώς το λαιμό και δεν είναι πλέον επιλογή του ούτε να συζητά τα εργασιακά ούτε να απεργεί. Δεν διακρίνετε πως ακόμα και οι μικροκαταστηματάρχες απέκτησαν αέρα δουλεμπόρου; Δεν πρόκειται λοιπόν για «παραμιλία» αλλά για «α-μιλία»!
— Οι Lost Bodies είναι ντουέτο ή πολυμελής μπάντα;
— Τη μουσική και τους στίχους γράφουμε ο Αντώνης Παπασπύρος κι εγώ. Εμείς δουλεύουμε και τη μουσική που ακούγεται στους δίσκους, με τη βοήθεια, πλέον, των υπολογιστών. Αυτό γίνεται επειδή δεν διαθέτουμε τα χρήματα για να ηχογραφήσουμε με κανονική μπάντα στο στούντιο. Στις ζωντανές εμφανίσεις υπάρχουν αρκετοί φίλοι που, με μόνο κίνητρο πως τους αρέσουν όσα λέμε, παίζουν μαζί μας.
— Εχετε φιλοδοξίες;
—Είμαστε πανευτυχείς με όσα έχουμε κάνει. Παίζουμε μουσική 20 χρόνια, ο κόσμος μας αγαπάει, μας στηρίζει στις συναυλίες, μπαίνει στο site μας κι επικοινωνεί μαζί μας. Με δεδομένο πως οι Lost Bodies δεν είναι το συγκρότημα από το οποίο θα βγάλεις χρήματα, έχουμε… πατήσει την κορυφή!
Ιντερνετ και δισκάδικα
— Ιστοσελίδες ή έντυπα;
— Στο Διαδίκτυο πρέπει να ψάξει κανείς για να μας βρει, ξεφυλλίζοντας ένα έντυπο, θα… πέσει πάνω μας μόλις φτάσει στη σχετική σελίδα. Στον Τύπο την επιλογή την κάνει ο συντάκτης και η αρχισυνταξία και κατόπιν προτείνουν την επιλογή τους στο κοινό. Μόλις έχουμε συναυλία, την ανακοινώνουμε στο site αλλά κολλάμε κι αφίσες. Προσωπικά προτιμούσα την εποχή των φανζίν. Από την άλλη, στο «myspace» υπάρχουν χιλιάδες μπάντες σε μια εποχή δύσκολη δισκογραφικά, όπου όλος ο κόσμος κατεβάζει μουσικά αρχεία και δεν πάει πια στο δισκάδικο…
— Αυτό επηρεάζει και τις δικές σας τις πωλήσεις, σωστά;
— Ολους τους επηρεάζει αλλά όσον αφορά σε εμάς, δεν δημιουργείται πρόβλημα γιατί δεν περιμένουμε να ζήσουμε από τα CD ή από τη μουσική εν γένει.
— Αυτές οι αλλαγές στη φόρμα με την οποία διατίθεται ένα μουσικό έργο, έχουν επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο εργάζεται πλέον ο δημιουργός;
— Εμείς ξεκινήσαμε κυκλοφορώντας κασέτες! Ημασταν ένα ντουέτο με ακουστική κιθάρα κι ένα τετρακάναλο κασετόφωνο, ενώ σήμερα δουλεύουμε με υπολογιστές. Φυσικά, δεν τα είχαμε σχεδιάσει έτσι ακριβώς τα πράγματα.
— Μόλις ξεκινήσατε να χρησιμοποιείτε υπολογιστή, ήσασταν κάποιας ηλικίας - δεν ήταν δύσκολη η κατάκτηση μιας τόσο νέας δεξιότητας;
—Η σημερινή εργασία μου είναι η επιμέλεια της ιστοσελίδας ενός ραδιοφωνικού σταθμού – κι ήταν μια γνώση που την έμαθα σχετικά εύκολα. Εκείνο που εμένα με προβληματίζει είναι… τι υπάρχει μέσα. Αν τραβήξεις το καλώδιο από την πρίζα, όλα εξαφανίζονται! Πρόκειται για έναν κόσμο που είναι στην πραγματικότητα… αέρας κοπανιστός! Αν, βεβαίως, αναγνωρίζουμε ως υπαρκτό μόνο ό,τι μπορούμε να πιάσουμε στα χέρια μας. Από την άλλη, έχω ένα blog με κείμενα, φωτογραφίες και κάποιους επισκέπτες - έχει κι αυτό τη μαγεία του…
— Τελικά, αυτός που θα ακούσει την «Οσμωση», θα γελάσει ή θα κλάψει;
— Ο δίσκος κλείνει με χειροκροτήματα. Είναι κωμικοτραγικός. Η θλίψη είναι ένα στοιχείο που εξορίζεται σιγά-σιγά από τη μουσική, παρ’ ότι είναι βασικό συστατικό της ζωής. Δεν θα μπορούσαμε να την αφήσουμε απέξω..
Μανιφέστα ανωριμότητας
Το 1988, το κοινό της, περιορισμένης αλλά φανατικής, ελληνικής ροκ σκηνής ανακάλυψε τους Lost Bodies από δύο κασέτες που κυκλοφόρησαν σχεδόν ταυτόχρονα. Ηταν η «Δο Ντίεση» και η «Αναρρόφηση τροφής». Το ίδιο το όνομα του συγκροτήματος (Lost Bodies σημαίνει «χαμένα κορμιά») παρέπεμπε στα greeklish των λυκειοπαίδων και στον χιουμοριστικό τους κώδικα. Πίσω από αυτό το όνομα, κρύβονταν δύο τριαντάρηδες, εκείνη την εποχή, ο Θάνος Κόης και ο Αντώνης Παπασπύρος, ενώ τα τραγούδια τους (οι περίφημοι «Σωλήνες» και το «Καυγαδάκι») έγιναν «χιτ» στο πλαίσιο της ανεξάρτητης ελληνικής σκηνής. Παρότι οι Lost Bodies δεν έπαιζαν ούτε ροκ ούτε μπλουζ ούτε μπαλάντες ούτε ηλεκτρονική μουσική, κατάφεραν να κυκλοφορήσουν 7 CD, το καθένα με τις δικές του μουσικές και στιχουργικές αναφορές: «Ζωή» (1997), «Μαύρο σιτάρι» (1998), «Γενετικά καθαροί» (2000), «Υποτροπή» (2002), «Πάσα αρχή παυσάτω» (2003), «Brutal» (2006), «Οσμωση» (2007). Αυτός ο πειραματισμός με κάθε είδος μουσικής και οι στίχοι που αποτελούν κατά κανόνα συνειδητά μανιφέστα ανωριμότητας, δίνουν το στίγμα της αβάν-γκαρντ των Lost Bodies η οποία, με τη βοήθεια πλέον των υπολογιστών, παράγεται με απίστευτα γρήγορους ρυθμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου